Benefietwedstrijd

Zondag 11 november 2018

We hebben de zondag overleefd. De geit helaas niet. Niet getreurd. De geit heeft hier een prachtig leven gehad op de weidse steppen van Masailand.
Het voetballen was om nooit te vergeten. Geen botbreuken, wel pijnlijke spieren. Daar straks meer over.

We slapen uit en de eerste slaperige kop meldt zich om 10 uur aan de ontbijttafel. Wybren heeft echte filterkoffie gezet en de geur alleen al maakt je wakker. Het ontbijt is weer echt Hollands.

Het is twaalf uur en Hans staat voor deur om ons mee te nemen naar één van de vele watervallen rond de Kilimanjaro. Het is ongeveer een uurtje rijden en naarmate we dichterbij komen veranderd de vegetatie van landerijen in regenwoud. De route is prachtig en we genieten.

Bij een klein bedrijvig dorpje vragen we naar de weg. Een bereidwillige motorrijder gaat voorop rijden om ons de weg te wijzen. Het laatste stuk naar de waterval is weer erg hobbelig en je wat dat voor ons onderstel betekend.

Het laatste stukje naar de waterval moeten we lopen. Een steile afdaling op glibberige stenen en provisorische traptreden. Leuningen van dunne boomstammetjes die moeten voorkomen dat je te snel naar beneden gaat. Beneden wanen we ons in een paradijs. Zwemmende Tanzanianen onder de waterval en steile wanden met bloemrijke begroeiing. We zijn er stil van. De waterval niet

De terugweg naar boven is voor deze Mzungu een uitdaging. Rustig klauterend, af en toe uitpuffend en zeggen dat je nog wat foto’s maakt, wordt de top gehaald. De list werkt niet bij de andere klauteraars die al minutenlang op me zitten te wachten. Bezorgde blikken, maar bij het zien van de rode kop weten ze dat ik het heb overleefd.

Bij de auto ontmoet ik een jonge moeder met een tweeling en ik kan het niet laten om ze even op de arm te nemen. Met hun kleine kraaloogjes kijken ze me verbaasd aan…..een witte kerel met een grijze baard, dat is wel een hele rare babu.

We stappen in en gaan snel op pad. We moeten om 4 uur op het voetbalveld van Sanyau zijn voor de match of the day. We weten nu al dat dat om 5 uur zal zijn. Teveel kilometers voor de boeg. Aangekomen staat de in oranje geklede tegenpartij al klaar. Ze hebben meer dan een uur ingespeeld. Wij zijn nog stram van het waterval avontuur.
We krijgen shirts aan van het Tanzaniaanse nationale elftal. Natuurlijk veel te klein en onze Mzungu buikjes zijn zichtbaarder dan ooit.

Het veld is wat glooierig met ontelbare polletjes. De houten doelpalen zijn gelukkig van stal gehaald zodat we tenminste weten welke kant de bal op moet.
We spelen 2x 15 minuten, maar het voelt als 2x in elkaar geperste 45 minuten. De bal is veel te snel en ik zie alleen maar oranje om me heen flitsen.

Toch weten we 14 minuten de nul te houden. Net als de Duitsers scoren de oranjes in de laatste seconde van de eerste helft. Het is onverdiend want we waren op onze eigen helft veel beter in het verliezen van de bal.

De waterdragers hebben het in de rust maar druk. Er moet vocht bij om al het zweet te compenseren.
Als laatste man heb je mooi overzicht en het is komisch om te zien dat de polletjes hun werk doen. De bal maakt de meest rare stuiters. Vriend en vijand worden er door verrast.
De eindstand is uiteindelijk 0-3. Best wel aardig tegen een 3e divisie tegenstander. Alhoewel ik wel vermoed dat ze ons een beetje gespaard hebben.

Het is half 7 als we met een man of 25 op een terras nagenieten met een lekker biertje. Straks geitenvlees op het menu, maar nu eerst geitensoep met daarin de inwendige geit. In Tanzania een delicatesse. Voor ons Hollanders niet te lang kauwen en snel doorslikken. We krijgen ook een gekookte banaan als bijvulling. Onze collega-voetballers smikkelen en smullen er op los. Opvallend is dat niet één aan het bier zit. Dat is bij ons wel anders.

Aan het einde van het feest bedankjes over en weer. Moe maar voldaan gaan we weer huiswaarts.

“Thuis” praten we nog wat na en maken plannen voor morgen. Want morgen gaat ons feestje beginnen en jullie zijn erbij.

Gegroet en tot morgen

-Sobantu-